Ȧ₁

Ȧ₁ conj.

1. a (przeciwstawność): Yhy bej Piöel, ȧ wi hȧst dü? ‘Jestem Paweł, a jak ty się nazywasz?’; S’mȧkja kuzt wymysiöeryś, ȧ har kuzt englyś. ‘Dziewczyna mówi po wilamowsku, a on po angielsku.’

2. a (wynikanie, konsekwencja): Yh ga der giełd, ȧ dü wyst gejn ȧjkiöefa. ‘Dam ci pieniądze, a ty zrobisz zakupy.’; Der Myhuł fret’ȧ: Kymsty myt? Ȧ har ziöet’um o: Myt djyr gej’h njynt ny! ‘Michał go spytał: Idziesz z nami? A on mu odpowiedział: Z tobą nigdzie nie pójdę!’

UWAGA: Ȧ₁ używa się tylko do łączenia zdań współrzędnych; do łączenia członów zdania używa się spójnika → ȦN(A)₁, tj.:

NIE: *Frankrȧjh łȧjt cwyśa Hiśpani ȧ Doüćłand.

TYLKO: Frankrȧjh łȧjt cwyśa Hiśpani ȧn Doüćłand. ‘Francja leży między Hiszpanią a Niemcami.’

We wszystkich znaczeniach Ȧ₁ używa się wymiennie z → ȦN(A)₁. Nie można ustalić, czy przed → NÖHT(A) (czy innymi wyrazami z nagłosowym n-) występuje postać Ȧ, czy ȦN, ze względu na uproszczenie wymowy zbitki dwóch identycznych spółgłosek (które w języku wilamowskim z reguły wymawiane są jak pojedyncza spółgłoska): pisze się więc zarówno ȧ nöhta, jak i ȧn nöhta, wymawia się zaś – ȧ nöhta (nigdy z podwojonym n).